ADV

Het Actuele Discours omtrent het vluchtige

Onze architectuur vertrekt vanuit deze specifieke, fragiele en opgeladen omgeving en raakt ze om deze redenen niet aan. Het zou immers van hoogmoed getuigen hier te bouwen. Bovendien is het trachten reanimeren van dergelijke architectuur een opschorting van een effectief einde. Bijgevolg speelt ons optreden zich af op de grens van de site van l’ Abbaye de Villers.
Vanuit deze grens ontstaat er een reeks van drie ontwerpen die zich toelegt op het aspect water als transitie-element tussen leven en dood.
Water als hoofdbestanddeel van het menselijk lichaam; men bestaat immers voor vijvenzestig procent uit water. Water als vluchtige tastbaarheid; ze bezit verschillende aggregatietoestanden. Water als kritisch keerpunt; water kan dodelijk zijn maar is levensnoodzakelijk. Water als levenscyclus; ze slaat eerst neer op de aarde om uiteindelijk na een lange weg, met verschillende wendingen te verdampen en wederom te condenseren.
Dit ontwerp beoogt het ontastbare tastbaar te maken en het onvatbare te omvatten.